خدایا؛

من عاشقی خسته ام که هر روز در ایوان خیال می نشینم

و گیسوان خیس باران را شانه می کنم!

من از ابریشم های قرمز و کتان های نقره ای

شالی برایت می بافم

و بی آنکه فرشتگانت باخبر شوند، آن را به تو تقدیم می کنم.

خدایا؛

گاهی نه پنجره ای دارم، نه جاده ای و نه رودخانه ای

تا به سراغت بیایم.

گاهی هوا پر از کلمه و دور و برم لبریز از نور و پرنده است،

اما افسوس، که بالی بر شانه ندارم!